Hallo allemaal!
Weer een verhaal uit het verre India, dit keer vanuit Udaipur.

Onderweg...

Ik was gebleven bij ons aangekondigde vertrek van Jaipur naar Pushkar. We zijn zaterdag vrij laat vertrokken omdat we voor vertrek nog even langs Village Textile moesten. Vrijdag (de dag voor vertrek) hier naartoe geweest om wat kleding op maat te laten maken. Alleen was geen enkele broek goed. Dit moest dus nog even rechtgezet worden (min of meer :-)). Achteraf is het helemaal goed gekomen en is de kleding netjes en juist op maat bij ons hotel in Pushkar bezorgd.
Maar goed, onderweg...Een goede verbinding moet ik zeggen. De afstand grotendeels afgelegd over een 6-baans weg in een kleine 5 uur, inclusief plaspauze (en let wel, drie vrouwen die liters water drinken...Bharat kan zijn lol op :-)). Wel veel vrachtverkeer omdat dit een doorgaande verbinding is die uiteindelijk helemaal met Mumbai in verbinding staat (en de andere kant op dus naar New Delhi). Het landschap is kaal, dor en zanderig, niets bijzonders eigenlijk. Passeren ook nog een enorm grote marmermijn en rijden vervolgens, wat ik maar noem, Marble City. Aan weerskanten, kilometers lang, alleen maar handelskantoortjes en werkplaatsen in marmer, grote blokken gesneden in plakken bestemd voor de de bouw in kantoren. Dit stuk wordt ook in 2-baans afgelegd waardoor we met grote regelmaat vol in de remmen moeten.

Pushkar...

In de avond zogezegd arriveren we in Pushkar en na het inchecken gaan we vrijwel direct het dorp in om de zonsondergang bij de ghats mee te kunnen pakken. Tot mijn spijt lees ik daar dat er eigenlijk niet gefilmd en gefotografeerd mag worden. Met zoveel mogelijk respect schiet ik dan toch een plaatje...

Pushkar is de een heilige stad en een bedevaartoord voor mensen uit heel India. Vooral veel rijke Indiers komen hier om te bidden en te baden, gooien zilver en goud in het meer voor de armen en geven kleding. Het geheel doet ook een beetje hippie-achtig aan en voor het eerst worden geconfronteerd met meer dan een enkele toerist...ik geniet enorm van de sfeer die er hangt. En zo besluiten we nog een dag extra te blijven. Als ik de tijd had gehad, had je me hier over een week nog terug kunnen vinden :-) Maar niet getreurd, het was heerlijk om te ervaren en doorreizen heeft toch ook wel weer iets. Op naar het onbekende en wat al dat te bieden heeft!

Wat nog wel leuk is om te vertellen, hieronder neem ik een foto van in het wild levende apen die een beetje in het dorp rond spingen, soort hangjongeren zeg maar :-) (n.b. ik sta op de roof-top van een restaurant...)

Ik had deze foto nog niet genomen of ik zie hem een aanloop nemen en ben in afwachting of hij wederom op de ballustrade van het restaurant zal verschijnen. Nou, eigenlijk vond hij het veel leuker om ons de stuipen op het lijf te jagen door op een halve meter afstand over onze tafel te schieten, dwars door het restaurant! En dan schrik je echt want dat verwacht je niet! Maar hilariteit ten top natuurlijk onder de paar gasten....

Overig...

Dan heb ik nog een foto van wat wij hier zoal eten.

Om te beginnen de meest waanzinnig lekkere Chilly Chicken, echt een aanrader! Dan een mushroom noodles met daarnaast een groene smurrie. Die smurrie was ook zo heeeeeeeeel erg lekker, t.w. gemalen spinazie (tot dan is het net een babyhapje) met veel knoflook en tja...kruiden, spicy and hot! We proberen eigenlijk iedere dag wel wat anders en als je bedenkt dat het twee keer per dag warm is...de meest heerlijk en uiteenlopende curry's, soms alleen met groente zoals met bloemkool, babycorn, spinazie etc. En uiteraard ook curry's met kip, lam (mutton genaamd) en vis (koolvis, garnalen en ga zo maar door). Deze werk je dan met garlic-naan (een plat en rond soort brood, soort harde pannenkoek met daarin bij voorkeur stukjes knoflook verwerkt) naar binnen, lekker eten met je handen :-)

Van Pushkar naar Udaipur...

Vanmorgen vertrokken over een afstand van 280 km, ongeveer 7 uur in de auto. En dat over een grotendeels 2-baans weg! Deze rit was alles behalve comfortabel en ik geloof dat bij Lex ongeveer 10x per uur het hart in de keel zat als ze weer een (vracht)wagen op ons af zag komen, aan de verkeerde kant van de weg dus...En warm, nee heet dat het werd! Je kunt echt
merken dat we aan het zakken zijn, dat beloofd nog wat voor het zuiden. Volgens Bharat is dat het alleen in de ochtend en na zonsondergang reeel om iets te doen en de rest van de tijd lig je in het water...of zit je achter een biertje zoals mijn zusje wijs opmerkte :-) (of allebei, waarom niet?!). We blijven 2 nachten in Udaipur en vertrekken woensdagochtend met vliegtuig richting het zuiden. Vanavond voor het eerst ons 'huiswerk' gedaan, vanuit de lonely planet en ik krijg inmiddels de kriebels. Hoewel het hartstikke leuk is om met een chauffeur rond te reizen, je ziet, hoort en leert veel en verliest relatief weinig tijd, kijk ik er toch naar uit om zelf mijn zaakjes te regelen en zodoende meer in contact te zijn met het echte leven. Niet meer leunen op maar zelf uitzoeken...ik kan niet wachten!

Mijn volgende verhaal zal dan ook wel ergens komen vanuit het zuiden dus ik zeg, tot dan!